Wetgeving en claimcultuur: rationeel proces of politiek ritueel?Geldigheid: vandaagVersie: 1

Samenvatting

In de wetgevingstheorie wordt vaak als uitgangspunt genomen dat een rationeel wetgevingsproces een ‘evidence base’ heeft, dat wil zeggen dat zowel de definitie van het beleidsprobleem als de gekozen oplossing gebaseerd is op een bewijsfundament. Onbewezen problemen en onbewezen oplossingen hebben in deze opvattingen geen bestaansrecht. De werkelijkheid is aanzienlijk weerbarstiger. Dit laten wij in deze bijdrage zien aan de hand van een aantal wetgevingsdossiers die verband houden met het fenomeen ‘claimcultuur’. Van een dergelijke cultuur wordt gesproken indien het aantal schadeclaims toeneemt en/of de omvang van de gevorderde schadevergoeding toeneemt. De dossiers tonen dat wetgeving die verband houdt met ‘claimcultuur’ lijdt aan onbepaaldheid: de feiten waarop wetten worden gebaseerd, zijn vaak onduidelijk. Het is meestal niet helder of en waarom die feiten als een maatschappelijk probleem gekwalificeerd kunnen worden en hoe de voorgestelde regeling dat probleem passend aanpakt. Ook tonen deze dossiers dat in het politieke spel rondom ‘claimcultuur’ wel aandacht wordt besteed aan het ideaal van het rationele wetgevingsproces, maar dat stemgedrag van Kamerleden betrekkelijk losstaat van deze rationaliteit. Deze weerbarstige werkelijkheid stemt somber: rationele wetgevingstheorie heeft niet de bovenhand in de politieke realiteit van wetgeving rondom claimcultuur. Veeleer lijkt sprake te zijn van politieke ritualisering.[1]

Manifestaties

HTML

https://www.openrecht.nl/commentaar/b186a86a-e2eb-40cb-b13f-0e76d8a58c91/